Sıfatlar, tek başlarına kullanılmazlar; varlıklarla birlikte ortaya çıkarlar. Kısaca sıfat olarak kullanılan sözcükler, birçok zaman belirli kavramların karşılığıdır. Bu nedenle genellikle sıfatlara "önad" da denilebilir. Genellikle isimlerin veya başka sıfatların önüne eklenerek yer, renk, şekil, sıra gibi çeşitli şekillerde açıklayan sözcük türüdür. İki tür sıfat vardır: niteleme sıfatları ve belirtme sıfatları.

Niteleme sıfatları, çoğunlukla kendisinden sonra gelen ismin kokusunu, şeklini ve rengini belirten sıfatlardır. İsme soracağımız "nasıl" sorusunun cevabı bize niteleme sıfatını verir. Örneğin:

Belirtme sıfatları ise nesneleri belirli bir şekilde tanımlayan sıfatlardır. Belirtme sıfatları da kendi içinde gruplara ayrılır:

İşaret sıfatları, nesneleri göstererek belirten sıfat türüdür. Yani bu, şu, o olarak belirtilir. Örneğin:

Soru sıfatları, isimleri soru yönünden belirleyen sıfat türüdür. Örneğin:

Sayı sıfatları, nesnelerin sayısını belirten sıfat türüdür. Örneğin:

Belgizis sıfatlar, nesneleri kesinlik kazandırmadan belirler. Örneğin:

Pekiştirme sıfatlarında, sıfat olan kelimenin ilk sesli harfine kadar olan bölümü alınır ve sıfat pekiştirilir. Örneğin:

Adlaşmış sıfatlarda ise niteleme sıfatının önündeki isim düşer ve sıfat adlaşır. Örneğin:

Bu sıfat çeşitleri, dil bilgisi açısından önemli olup, metinlerin daha anlaşılır ve zengin olmasını sağlar. Sıfatların doğru ve yerinde kullanımı, anlatımı kuvvetlendirir ve metnin etkisini arttırır.